„MYŚLĄ. MOWĄ. OBRAZEM.” Wystawa w galerii Pryzmat

MYŚLĄ. MOWĄ. OBRAZEM.

Tegoroczna wystawa „Myślą. Mową. Obrazem.” jest odwołaniem do pierwotnej wizji, aby pryzmatowskie spotkania były pokoleniową konfrontacją postaw twórczych środowiska pedagogów, studentów, doktorantów i absolwentów tworzących krakowską ASP. Zamiarem wystawy jest prezentacja Akademii jako przestrzeni artystycznej kształtującej młode pokolenia twórców.
Wstęp do katalogu pierwszej wystawy w 2015 roku odnosił się do fundamentalnej roli pedagogii kształcenia w kontekście misji i strategii naszej uczelni.
Wizja wystawy – będącej pokazem „krakowskiej kuźni sztuki” – to odpowiedź na obecne w przestrzeni społecznych relacji kulturotwórczych „zamówienie publiczne”, które w praktyce ma być corocznym „wyjściem w miasto” i odpowiedzią na pytanie co robi się na krakowskiej ASP.
Jest to forma promocji Wydziału, efektów kształcenia i twórczego dialogu jaki inicjowany jest w poszczególnych Pracowniach.

„Myślą. Mową. Obrazem.” dotyka szeroko pojętej istoty twórczości. Doświadczenia człowieka-osoby-twórcy w jego dziele. Droga, która wiedzie poprzez moment indywidualnej świadomości twórcy odzwierciedlany niejako świadomością widza jest szczególnym momentem wyłaniania się i rozumienia kultury. Momentem poznania autora dzieła.
Twórczość jest takim działaniem, w którym człowiek działając świadomie, ma świadomość, że działa – i ma świadomość, że działa świadomie.
Funkcja refleksywna świadomości kształtująca przeżywanie pozwala doświadczyć własnej podmiotowości i sprawczości w procesie twórczym. Nie tylko jesteśmy świadomi tego co robimy, co się dzieje w procesie twórczym, ale przeżwany go. Świadomi jesteśmy podmiotowości naszych czynów. Jest to niezwykle istotny moment procesu twórczego ukazujący go jako – od początku – proces myślny, zaprzeczając tym samym pokutującemu przyzwoleniu, jakie utarło się powtarzać przez lata w polskiej kulturze – o czym, z udręką w sercu, pisał Czapski, iż malarz może być głupi. Takie rozumienie „głupoty” sprowadza świadomość do odczuwania femonenów bez udziału rozumu co zasadnym czyni skrót myślowy, iż „malarz głupi” to „malarz fenomenolog”.
Czapski szczególnie silnie akcentował istotną rolę teoretycznej pracy twórczej. Myślnego podążania za harmonią barwną, pojęciowego budowania piękna obrazu. Malowanie głową i w głowie zaprzecza twierdzeniu, że świat malarza to tylko zmysły.
Myśl zamieniona na mowę, obraz jest świadomym sprawczym czynem kształtującym człowieka. Człowiek więc jest sam dla siebie dziełem. W efekcie czynu, staje się kimś albo jakimś. Niebanalne znaczenie na to jakimi jesteśmy ma więc kształt naszej sztuki.
Ten twórczy moment aktualizacji człowieka wiąże się z jedynością i niepowtarzalnością sposobu interioryzacji rzeczywistości. Rozumienia, recepcji i sposobu formowania wszelkich pojęć.
Przyjęta reguła wystawy pyta o ten indywidualizm prawdy artystycznej.
Pytanie o istotę prawdy artystycznej, wskazuje na rozbieżność pomiędzy aspektowną prawdą obrazu, a jej rzeczywistym obrazem bez kontekstu.
W czym wyraża się prawda artystyczna obrazu w odniesieniu do prawdy otaczającej nas rzeczywistości?

 

Link do katalogu: https://issuu.com/withthoughtspeechimageaspkrakow/docs/catalogue_wtsi

 

Z poważaniem
Kurator wystawy
Artur Kapturski